Θυμάμαι πως με κοίταζες
και εγώ απέναντι σου
άψυχα μάτια και των δυο
σαν να ΄ταν από ψέμα
Πέρασαν μήνες και έφυγα
πολύ μετά από ΄σενα
γιατί παράλληλες γραμμές
ποτέ δεν συναντιούνται
Σου έδωσα μια σπίθα μου
για να ΄χεις από εμένα
σε όνειρα σου μίλαγα
σαν από παραμύθι
βρεθήκαμε όμως και οι δυο
μέσα στην ουτοπία
με μια απόσταση πνοής
πάντα να καρτεράει
